People with close distance but distant heart

အေဝးက နီးၾကသူေတြ

အရွင္ဉာဏိက။ ႏိုု၀င္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၁

ေနရာသစ္ေလးတစ္ေနရာ အတန္အသင့္ အေျခခုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ကုိယ့္ကုိ အနီးအေဝးက အား ေပးကူညီၾကတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအေနနဲ႔ပဲၾကည့္ၾကည့္၊ ဒီထက္ခန္႔ညားတဲ့စကားကုိ ယူသုံးရမယ္ဆုိရင္ ျဖင့္ သာသနာေရးရွဳေထာင့္ကပဲၾကည့္ၾကည့္ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းေျမာက္စရာခ်ည္းပါပဲ။ ပုဂၢိဳလ္ခ်င္း ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ လုိ႔ ေလးစားခင္မင္မႈနဲ႔ ေထာက္ပံ့တယ္ဆုိလ်င္ေတာင္ သာသနာကုိအမွီျပဳၿပီး ေနထုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးရဲ့ ေန႔စဥ္ ဘဝလႈပ္ရွားမႈမ်ားဟာ သာသနာအတြက္သာ ဦးတည္ထားတယ္ဆုိတာ ကာယကံရွင္ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ အသိဆုံးပါပဲ။ သာသနာဆုိတဲ့ အဆုံးအမ ကင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိဳလ္ဆုိတဲ့ လုိက္နာက်င့္ႀကံသူ မရွိတဲ့ သာသနာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ဖက္ဖက္က ခ်ိဳ႔ယြင္းေနတယ္ဆုိလ်င္ျဖင့္ လွပတင့္တယ္ႏုိင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည့္စုံလွပတဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ဆုိလ်င္ျဖင့္ မီွရာသာသနာကုိလည္း လုိက္နာျဖည့္က်င့္ပါမွ၊ သာသနာတည္ေစရာ ပုဂၢိဳလည္ကုိလည္း ဝုိင္းဝန္းကာျဖည့္တင္းၾကကာမွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကူညီအားေပးသူေတြဆုိတာ သာသနာ အတြက္ အခရက်တဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။

အနီးမွာ ေတြ႔ေနရသူေတြကုိ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဝမ္းေျမာက္စကား ေက်းဇူးစကားဆုိျဖစ္ေပမယ့္ ေဝးေဝးကေန အားေပးသူေတြအတြက္ သီးသန္႔ေက်းဇူးစကား မဆုိျဖစ္ေသးဘူး။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ေဝးေပမယ့္ အေဝးေန မဟုတ္သူေတြ၊ အေဝးက နီးၾကသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဝးေဝကေန အားေပးၾက တဲ့သူေတြအတြက္ စာတစ္ေစာင္ေရးကာ ေက်းဇူးစကားဆုိဖုိ႔ စိတ္ကူးမိခဲ့တာ ၾကာၿပီ။

ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြလုပ္ဖုိ႔၊ ဆရာေတြ၊ အတန္းေဖာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းတာဝန္ရွိသူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔နဲ႔ အျခားအျခားကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာေရွ႔မွာ ထုိင္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့တယ္။ ဘယ္ ေလာက္ပဲ မအားလပ္သည္ ျဖစ္ပေစ၊ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ လာရင္ ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကုိ ေကာက္ကာငင္ကာ အလြယ္တကူေရးျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာမၾကာ စာေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ကြန္ျပဴတာနဲ႔အထိအေတြ႔က အရင္ေလာက္ မမ်ားေတာ့ဘူး။ အလြယ္တကူ ေရးခ်င္တာ ေရး၊ ရုိက္ခ်င္တာ ရုိက္ႏုိင္ေအာင္ ကြန္ျပဴတာကုိ တခ်ိန္လုံး ဖြင့္ထားတာေတာင္ ကီးဘုဒ္ကုိ လက္နဲ႔တုိ႔မိတဲ့ အခ်ိန္က သိသိသာသာ နည္းလာတယ္။ ေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးေပၚလာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ မနည္းမေနာ။ သုိ႔ေပမယ့္ ေရးျဖစ္တဲ့အထိ ေရာက္မလာတတ္ဘူး။

ကုိယ့္စာေတြ မဖတ္ရတာၾကာေနလုိ႔ ပရိတ္သတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေနရာသစ္အတြက္ ေၾကာင့္ၾက စုိက္ေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္မရလုိ႔ စာမေရးႏုိင္ျဖစ္ေနၿပီလားလုိ႔ ေမးတတ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေထာင္က်ေနၿပီလားလုိ႔ လည္း စတတ္ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ စာမေရးျဖစ္တာက မအားလပ္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိအလ်င္က စာေတြအဆက္မျပတ္ ေရးေန တတ္တုံးကလည္း အားလုိ႔ေရးျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္စရုိက္က အားေနခ်ိန္မွာထက္ မအားလပ္တဲ့အခ်ိန္မ်ားမွာသာ ရွားပါးတဲ့အခ်ိန္ထဲက ကုတ္ကတ္ၿပီး ေရးတတ္ေလ့ရွိခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့ အခ်ိန္ မ်ားမ်ား အားေနတတ္ပါတယ္။ ေရးမယ္ဆုိလ်င္ ေရးဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြက အမ်ားႀကီး။ သုိ႔႔ေပမယ့္ ေျပာခဲ့သလုိ ကြန္ ျပဴတာေရွ႔ထုိင္ခ်ိန္က နည္းေနလုိ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ဒီေန႔ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ကာတြန္းေလးက စာေရးျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းသလုိျဖစ္ေနလုိ႔ စလုိက္ၿပီ။ ဘယ္ေတာ့ ဒီစာ ဆုံးမလဲဆုိတာကုိေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ခုလုိပဲ စစၿပီး အဆုံးမသတ္ခဲ့စာေတြက မ်ားခဲ့လွၿပီ ေလ။ ေျပာရရင္ ၿပီးဆုံးေအာင္ေရးခဲ့တဲ့စာနဲ႔ တစ္ပုိင္းတန္းလန္း အဆုံးမသတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့စာ ယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆုိလ်င္ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့စာကေတာင္ ပုိမ်ားေနခဲ့တာ။ ဒီစာကုိေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားအခါေတာ္ေန႔မွာ မွတ္မွတ္ရရ ေက်းဇူးစကားဆုိခ်င္တဲ့စိတ္က ၿပီးဆုံးေအာင္ ဆြဲေခၚသြားမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ့။

“အကြာအေဝးဆုိတာ ေၾကာက္ဖုိ႔ မေကာင္းပါဘူး။ ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတာက ႏွလုံးသားခ်င္း ေဝးသထက္ ေဝး ေဝးသြားတာပါပဲ”-တဲ့။

ဒီစာေလးဖတ္ရေတာ့ ေလာကထဲမွာ နီးၿပီး ေဝးေနၾကသူေတြ၊ ေဝးေပမယ့္ နီးေနသူေတြ၊ ကုိယ္လည္းနီး စိတ္ လည္း နီးၾကသူေတြနဲ႔ ကုိယ္လည္းေဝး စိတ္လည္းေဝးၾကသူေတြဆုိၿပီး ရွိႏုိင္ေၾကာင္းကုိ စဥ္းစားမိတယ္။ ေနာက္ ၿပီး အရွင္ဆႏၵာဓိက(ေရႊပါရမီေတာရ)ရဲ့ တရားေခါင္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ ‘အေနေဝးေပမယ့္ အေဝးေန မဟုတ္ပါ’ဆုိတဲ့ စကားကုိလည္း သြားသတိရမိပါတယ္။ တခါက ၾကားနာခဲ့ရဖူးတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ့ ‘တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ ခင္ခင္ ေမတၱာစိတ္ထားရင္ တစ္ေနရာဆီ ေဝးေနလဲ အတူေနသလုိပဲ’ ဆုိတဲ့ လကၤာေလးကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရ မိပါတယ္။

တစ္အိမ္ထဲ တစ္ေဆာင္ထဲ အတူတူေနေနပါလ်က္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေဖးမျခင္းလည္း မရွိ၊ စာနာျခင္းလည္းကင္း။ ရန္ေစာင္မာန္တင္းၿပီး အမုန္းတရားေတြ ပြားေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ သူ႔ကုိလည္း ကုိယ္ မခင္။ ကုိယ့္ကုိယ္လည္း သူက မၾကင္။ ကုိယ့္လည္း သူက မေလးစား။ ကုိယ္ကလည္း သူ႔ကုိ အားမနာ။ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ညွာတာျခင္းေတြကင္းၿပီး စစ္တလင္းမွာ ေတြ႔ၾကတဲ့ ရန္သူေတြအလား သေဘာထား တင္းၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္တာပဲေလ။ ဒီလုိ အေနမ်ိဳးကေတာ့ ကုိယ္ေတြဘယ္ေလာက္ပဲ နီးေနနီးေန၊ စိတ္အခ်င္းခ်င္းက ေဝးလြန္းၾကတာမိုိ႔ နီးလ်က္ ေဝးေနသူေတြလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ေသြးေအးေနၾကသူေတြလုိ႔ ေျပာ ရမွာေပါ့။ မေႏြးေထြးပဲ ေအးခဲတဲ့ေသြးက နီးလ်က္ေဝးေနသူေတြအျဖစ္ ေရာက္ေနၾကသူေတြပါပဲ။ ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ ႏွလုံးသားခ်င္း ေဝးေဝးသြားျခင္းေတြေပါ့။

အျပန္အားျဖင့္ေတာ့ ကံ အလွည့္မေပးလုိ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနၾကရေပမယ့္ သူ႔လုိအင္ကုိယ္ကျဖည့္၊ ကုိယ့္လုိအင္ သူက ကူ။ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဖးမကူညီစိတ္ထားၿပီး ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံကာ ေနထုိင္ၾကသူမ်ား လည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ အခ်ိဳ႔သူမ်ားၾကားမွာဆုိလ်င္ အခ်င္းခ်င္း မေတြ႔မႀကဳံမဆုံၾကဘူးတာေတာင္မွ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေဖးမကူညီၾကတဲ့ ေမတၱာကာယကံအမႈ၊ ေမတၱာဝစီကံအမႈမ်ားရယ္ေၾကာင့္ စိတ္အခ်င္းခ်င္း အလြန္ ရင္းႏွီးၿပီး ေမတၱာမေနာကံေတြ ထုံမႊန္းပြားမ်ားေနတာမ်ိဳးလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ မေအးပဲ ေႏြးေထြးေနၾကတဲ့ ေသြးေတြေၾကာင့္ ေဝးေပမယ့္ နီးေနၾကတဲ့သူေတြေပါ့။ အေနေဝးေပမယ့္ အေဝးေနမဟုတ္ၾကတဲ့သူေတြပါပဲ။

ကုိယ္ခ်င္းလည္း နီးနီး၊ စိတ္ခ်င္းလည္း မကြာ။ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ခ်စ္ခင္စိတ္ထားမ်ားနဲ႔ ၾကည့္ရွဳကာ ႏုိ႔နဲ႔ေရ ေရာ ထားသလုိ ခြဲျခားမရႏုိင္တဲ့ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ေနၾကတဲ့ အားက်ဖြယ္ စံျပဳဖြယ္ ေနုထုိင္ၾကသူေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ ခႏၶာကုိယ္ခ်င္းသာ ကြဲျပားေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ တစ္သားတည္းျဖစ္ေနသူေတြေပါ့။

ရွည္လ်ားလွတဲ့ သံသရာထဲမွာ အခုိက္အတန္႔ ဘဝတစ္ခုအေနနဲ႔ အေဖ အေမ၊ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း၊ ဆရာတပည့္၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းစသျဖင့္ ေတာ္စပ္ၾကရ ခင္မင္သိကြ်မ္းခြင့္ရၾကရတာ။ ရာစုႏွစ္ တစ္ခုမွ် ေတာင္ မၾကာလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ေလး။ သူ ဘယ္ဆီက လာခဲ့တာ ကုိယ္မသိႏုိင္သလုိ ကုိယ္ဘယ္ဆီက လာခဲ့ တယ္ဆုိတာကုိလည္း သူကသိႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူလည္း ဘယ္ဘဝဘယ္ခရီး ဘယ္ လုိဆက္မယ္ မသိႏုိင္သလုိ ကုိယ္လည္းဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ ခရီးဆက္မယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ဘူးေလ။ သံသရာထဲ မွာ ဒါဟာ တစ္ခါတည္းသာ ဆုံၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာမ်ိဳး။

သူနဲ႔ကုိယ္အၾကား အမုန္းမကင္းတဲ့ အလုပ္အေျပာတစ္ခုခုေၾကာင့္ မေပးမဆပ္ႏုိင္လုိက္တဲ့ အညိဳးအေၾကြး အာဃာတ တစ္ခုတေလမ်ား သူသယ္ေဆာင္သြားရလ်င္လည္း သူ႔အတြက္ မေကာင္းသလုိ ကုိယ့္ေနာက္ပါလာ မယ္ဆုိလ်င္လည္း ကုိယ့္အတြက္ သက္သာလွမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။

ေရွးေရွးက အတူျပဳခဲ့ၾကဘူးတဲ့ အေၾကာင္းကံတစ္ခုခုေၾကာင့္သာ ခုဘဝမွာ လာေရာက္ဆုံေတြ႔ခြင့္ ရၾကတာ။ ႀကဳံၾကဆုံၾကဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္ဖက္ကပဲ လွည့္စဥ္းစားစဥ္းစား လြယ္ကူလွတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းတုိက္ ဆုိင္လုိ႔ မိဘနဲ႔သားသမီး၊ ဇနီနဲ႔ခင္ပြန္းအျဖစ္ လာေရာက္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရွိၾကတာေတာင္ ကံေလလႊင့္မႈကုိခံရလ်င္ျဖင့္ တနယ္တေျပဆီ ေဝးကြာလုိ႔ ေနေနၾကရတာ။ သူဖ်ားလုိ႔မွ ကုိယ္မကူႏုိင္၊ ကုိယ္နာလုိ႔မွ သူမကယ္ႏုိင္၊ သတင္း စကားေလး ၾကားႏုိင္ဖုိ႔ေတာင္ အေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲျဖစ္ၾကရတာမ်ိဳးလည္း ရွိႏုိင္တတ္တာမ်ိဳးပါ။

ဒီေလာက္ထိပင္ ေတြ႔ဖုိ႔ႀကဳံဖုိ႔ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဖးမကူညီဖုိ႔ ခက္လွတဲ့ ဘဝေလးတစ္ခုမွာ ေတြ႔ခုိက္ႀကဳံ ခုိက္ေလး နီးလ်က္ေဝးေနသူေတြ မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ သိပ္အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ခဏႀကဳံ ဆုံတြဲလုိ႔၊ ခြဲၾကရ ဒုိ႔သူငါ၊ မ်ားလွဘဝါ၊ လူ႔ဘုံမွာ ႀကဳံလာရ ခုခ်ိန္တြင္း၊ သူ႔လုိအင္ ငါကူလုိ႔ ငါ့ကုိယ္ပင္ သူကူလုိ႔ စိတ္ထားျဖဴ တူညီၾကလ်င္ျဖင့္ ေကာင္းလွဘိျခင္း ဆုိတဲ့ အရွင္သုႏၵရ (ဘီေအ)ရဲ့ ကဗ်ာေလးလုိ ေတြ႔ ႀကဳံရတဲ့ ခဏတာအခုိက္ေလးမွာ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဖးမကူညီကာ ေနထုိင္လုိ႔သြားၾကမယ္ဆုိလ်င္ျဖင့္ ေဟာဒီကမၻာႀကီးဟာ အလြန္မွပဲ ေနေပ်ာ္ဖြယ္ရာ ကမၻာႀကီးျဖစ္ေလမွာပါ။

အေျခအေန မေပးလုိ႔ ေတြ႔ဆုံရန္အခက္အခဲေၾကာင့္ ကုိယ္ခႏၶာခ်င္း ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနေနၾကရေပမယ့္ မေအး တဲ့ေသြးရယ္ေၾကာင့္ ေဝးေပမယ့္ နီးေနတယ္လုိ႔ပဲ ခံစားရေလေအာင္ စြမ္းေဆာင္ၾကသူေတြအတြက္ ဒီေန႔လုိ Thanksgiving Day ဆုိတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ‘ေက်းဇူးေတာ္မ်ားအခါေတာ္ေန႔’ မွာ ဒီစာတုိေလးနဲ႔ ေက်းဇူးစကား ဆုိ လုိက္ပါတယ္။ ခုလုိဆုိလုိက္တဲ့ ေက်းဇူးစကားဟာ ကုိယ္ခ်င္းလည္းနီး၊ စိတ္ခ်င္းလည္းနီးေနသူေတြအတြက္ပါ ရည္ရြယ္ေလတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ အထူးေျပာေနဖုိ႔ေတာင္ လုိမယ္မထင္ပါဘူးေလ။ ။